Πως πηγαίνει η περιοδεία;
Πολύ καλά. Πως είναι τα πράγματα εκεί; Άκουσα ότι έχει απεργία η εταιρία ηλεκτρισμού σας...
Ναι, βασικά γίνονται διάφορες απεργίες σε καθημερινή βάση.Είναι η βιώσιμη η κατάσταση όμως;
Προς το παρόν, ναι...Σας εύχομαι καλή τύχη και να έχετε πολύ δύναμη, φίλε μου.
Πως βγαίνουν ζωντανά τα νέα κομμάτια;Τέλεια. Yπάρχουν πάρα πολύ θετικές αντιδράσεις. Δεν παίζουμε πολλά καινούρια κομμάτια ακόμα γιατί δε θέλουμε να τα αποκαλύψουμε όλα. Όπως θα ξέρεις, το album έχει μόνο 9 κομμάτια, οπότε παίζουμε 2-3 το πολύ. Το Constant now που θα είναι και τo single στις περισσότερες χώρες, το Dark sets in και καμιά φορά παίζουμε το Ghosts ή to Second Nature.
Το ύφος του νέου album είναι λίγο διαφορετικό απ’αυτό στο οποίο σας είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Συναντάτε δυσκολίες στο να χωρέσετε τα νέα κομμάτια μαζί με παλιότερο υλικό στα live;Oχι, καθόλου, ταιριάζουν μια χαρά. Άλλωστε πάντα παίζαμε “εκλεκτικά” set. Όταν κυκλοφορήσει το album σκοπεύουμε να αλλάξουμε τελείως το show. Θα πειραματιστούμε με πολλές διαφορετικές setlist και θα επανεξετάσουμε τα πάντα. Προς το παρόν, παίζουμε απλά μια μείξη παλιών και νέων κομματιών, αλλά κι αυτό είναι απολαυστικό!
Μπαίνοντας στο studio για το Keep You Close, τι ήταν διαφορετικό;
Η πιο σημαντική διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά κάναμε τα πάντα όλοι μάζι. Όλα τα album των dEUS από το Worst Case Scenario έως και το Vantage Point, ήταν ένας συνδυασμός, ομαδικής γραφής και τραγουδιών που έφερνα εγώ η κάποιος άλλος στη μπάντα. Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν δικές μου συνθέσεις. Αυτή τη φόρα δε θέλαμε να το κάνουμε αυτό, είχαμε αποφασίσει από την αρχή πως θα γράψουμε τα πάντα όλοι μαζί. Αυτό βέβαια θέλει πολύ χρόνο. Το να βρίσκεσαι με άλλους 5 ανθρώπους σ’ένα δωμάτιο και να τζαμάρεις ψάχνοντας για hooks και μελωδίες είναι προφανώς πολύ διαφορετικό απ’το να γράφεις μόνος σου. Πέρα απ’αυτό όμως, αυτή τη φορά θέλαμε να κάνουμε ένα album πιο ζεστό απ’τα προηγούμενα και πιο ανοιχτό από άποψη ήχου, μελωδίας και ίσως, στίχων. Αυτά ήταν τα 2 βασικά κριτήρια στα οποία είχαμε συμφωνήσει από την αρχή. Φυσικά ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το που ακριβώς θα πας όταν ξεκινάς τη δημιουργική διαδικασία. Απλώς βουτάς, και στην καλύτερη περίπτωση εκπλήσεις ευχάριστα τον εαυτό σου βρίσκοντας κάτι και μετά δουλέυεις πάνω σ΄αυτό. Γι’αυτό, δε μας αρέσει γενικά να βάζουμε πολλούς κανόνες όταν ξεκινάμε κάτι, αλλά αυτά ήταν σίγουρα τα 2 κριτήρια.
Τι σας οδήγησε σ’αυτόν τον πιο συλλογικό τρόπο δουλειάς;
Kαλή ερώτηση. Έχουμε αυτό το lineup για 6-7 χρόνια περίπου και ακόμα και μέσα σ’αυτό το lineup έχουμε περάσει από πολλές διαφορετικές φάσεις. Η πρώτη φάση ήταν με το Pocket Revolution και ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. ’Oπως μπορεί να γνωρίζεις, γύρω στο 2004 η μπάντα είχε σχεδόν διαλυθεί. Έτσι δοκιμάσαμε να ξαναξεκινήσουμε με το lineup του Ideal Crash, αλλά υπήρχαν πολλά προσωπικά προβλήματα και δεν πήγε καλά. Έτσι, όταν ήρθαν στην μπάντα ο Αlan και ο Mauro για το Pocket Revolution, ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή από την άποψη ότι προσπαθούσαμε να σώσουμε το καράβι απο ένα ναυάγιο, παρόλο που ακόμα δεν γνωρίζαμε καλά-καλά ο ένας τον άλλο. Έπειτα το Vantage Point, ήταν κατά κάποιο τρόπο η επιβεβαίωση της τρομερης περιοδείας που κάναμε για το Pocket Revolution. Είχαμε μεγάλη αυτοπεποίθηση τότε, και γι’αυτό το λόγο ίσως κάποια κομμάτια βιαστήκαμε λίγο παραπάνω να τα τελειώσουμε... Το θέμα λοιπόν είναι, ότι όταν γράφω μόνος μου, είμαι πολύ εκλεκτικός. Κάποιες φορές γράφω πιο croony pop κομμάτια, αλλές πιο πειραματικά, άλλες γράφω με λούπες. Έτσι κάμια φορά, νοιώθω ότι αν γράφω μόνος μου, επιβάλω στους άλλους, ένα μουσικό στυλ που μπορεί να μην είναι απαραίτητα ο δικός τους ήχος. Αυτό που ήθελα να κάνω με το Keep You Close ήταν να ακούσω τον προσωπικό ήχο του καθενός ξεχωριστά. Και αυτό κάναμε τελικά. Τζαμάραμε και εγώ άκουγα. Δόμησα βέβαια τα κομμάτια, στο μεγαλύτερο μέρος τους, αλλά κυρίως άκουγα και έβλεπα τι συμβαίνει. Εντέλει νομίζω ότι προέκυψε ένα album που ήταν πολύ προσωπικό για όλους όσους συνέβαλαν.
Νοιώθεις όμως ότι έτσι η προσωπική σου συμβολή στο τελικό αποτέλεσμα ήταν μικρότερη;
Όχι, καθόλου. Νοιώθω ότι αυτή τη φορά δεν ήμουν ο μόνος που έδωσε το προσωπικό του στίγμα κι αυτό είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Νομίζω ότι ο μπασίστας μας ο Αlan έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του δίσκου. To μπάσο του έχει έναν πολύ χαρακτηριστικό ήχο τον οποίο είχαμε ήδη ανακαλύψει όταν κάναμε κομμάτια όπως το Slow για το Vantage Point ή το Pocket Revolution για το Pocket Revolution και πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Είναι πραγματικά τρομερός τύπος και πολύ καλός μουσικός γι’αυτό αυτή τη φόρα ήθελα η προσωπικότητα του να βγει προς τα έξω. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μπάντα και θέλαμε το Keep you Close να είναι δίσκος μπάντας.
Βλέπεις, με τον καιρό έχουμε αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση κι αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε περισσότερη εμπιστοσύνη. Κι όταν οι άνθρωποι νοιώθουν ότι ο ρόλος που παίζουν είναι μεγαλύτερος, τότε θέλουν και να υπερασπιστούν περισσότερο το ρόλο αυτό. Έτσι δημιουργείται μια ατμόσφαιρα στην οποία μπορούν να ειπωθούν πολλά πράγματα κι αυτό είναι πάντα καλό. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, εξακολουθώ να έχω τον τελευταίο λόγο όχι όμως επειδή το απαιτώ. Μου δίνουν το δικαίωμα να έχω τον τελευταίο λόγο επειδή τους δίνω πολύ χώρο για να πειραματιστούν, να υπερασπιστούν αυτό που κάνουν, ακόμα και να εξοργιστούν. Δε θέλω βέβαια να δώσω την εντύπωση ότι βρήκαμε κάποια ολοκαίνουρια φόρμουλα για να γράφουμε μουσική, απλώς ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε για ένα ολόκληρο album και ήταν πραγματικά πολύ διασκεδαστικό.
Είχες πει ότι αν το Vantage Point είναι βότκα redbull, το Keep You Close είναι μοχίτο...
Δεν έπρεπε να το είχα πει αυτό (γελάει). Βγάζει νόημα από μία άποψη αλλά δε θέλω επειδή είπα μοχίτο, ο κόσμος να νομίζει ότι κάναμε ένα δίσκο με bossa nova! H αλήθεια είναι ότι το Vantage Point είχε ένα πιο σκοτεινό και macho ύφος για αυτό και το παρομοίασα με βοτκα redbull που είναι ένα σχετικά δυνατό ποτό και αν πιείς 2-3 ποτήρια τσιτώνεις. To μοχίτο είναι πιο μαλακό και πιο θηλυκό ποτό. Δεν ξέρω πολλές κοπέλες που πίνουν βότκα redbull, αλλά ξέρω πάρα πολλές που πίνουν μοχίτο! Κυρίως δηλαδή αναφερόμουν στη μελωδικότητα του δίσκου και στο γεγονός ότι έχει έναν πιο τρυφερό χαρακτήρα...
Το Κeep You Close είναι και πιο χορευτικό απ’τις μέχρι τώρα δουλειές σας...
Αυτό πάλι έχει να κάνει με τον Αlan και το Stef. Παρέχουν ένα τρομερό rhythm section.
Έχει βέβαια να κάνει και με μένα, μου αρέσει πολύ να χορεύω. Έχω και το dance project μου, τους Magnus... Όταν περιοδεύεις πολύ και βρίσκεσαι συνεχώς στο δρόμο, έρχονται κάποιες στιγμές που θέλεις απλά να αφεθείς ελεύθερος και να κουνηθείς.
Ένα καλό παράδειγμα είναι οι Foo Fighters. Όταν οι Foo Fighters μπαίνουν στο studio λένε: “ok, σύντομα θα περιοδεύσουμε και θα παίζουμε μπροστά σε 20.000 ανθρώπους κάθε βράδι”. Έτσι, φτιάχνουν μουσική που να μπορεί να παίζεται live σε κοινά των 20.000 ατόμων. Eμείς από την άλλη, μπορεί να παίζουμε μπροστά σε 500 άτομα, άλλες φορές μπροστά σε 5000 άτομα και άλλες μπροστά σε 20.000 άτομα. Αυτό είναι κάτι που έχουμε πάντα στο μυαλό μας όταν γράφουμε ένα δίσκο, επειδή μας ενδιαφέρει πολύ το κομμάτι των live, κι αυτό προσθέτει μια δόση σχιζοφρένειας στην όλη διαδικασία.
Γενικά μας αρέσει πολύ να δημιουργούμε groove και να μην παίζουμε πάρα πολλές μπαλάντες και ήρεμα κομμάτια, κι αυτό πάντα δουλέυει. Σίγουρα κάποια στιγμή θα φτιάξουμε κι ένα δίσκο που θα είναι γεμάτος με ήρεμα, αργά κομμάτια αλλά σ’αυτή τη φάση βρίσκουμε πολύ διασκεδαστικό να κάνουμε πιο uptempo πράγματα...
Με τους Magnus τι γίνεται;
Kατά βάση βρισκόμαστε περίπου στη μέση των ηχογραφήσεων για το νέο album. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω περάσει πάρα πολύ χρόνο στο studio, γιατί παράλληλα με το Keep You Close, ηχογραφούσα και για τους Μagnus. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε τις ηχογραφήσεις κάποια στιγμή φέτος, σε κάποιο απ’τα διαλείμματα της περιοδείας των dEUS, και το album να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή του χρόνου.
Πως αποφασίσατε να συνεργαστείτε ξανά με τον David Botrill για την παραγωγή του Keep You Close;Ήξερα ότι η ηχογράφηση του Κeep You Close θα ήταν μια μεγάλη διαδικασία. Χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι θα κρατούσε πολύ. Απλώς ήξερα ότι θα είναι σίγουρα δύσκολη και αρκετά φιλόδοξη σε κάποια σημεία. Ο David είναι συνηθισμένος στα φιλόδοξα project – έχει δουλέψει αρκετά με τους Tool που φημίζονται για την τελειομανία τους. Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι έχει πολύ υπομονή κι αυτό ακριβώς είναι που χρειαζόμουν σ’αυτή τη φάση, δηλαδή κάποιον που να έχει υπομονή, να δουλεύει σκληρά και να μην ικανοποιείται εύκολα. Ξέρεις, είχαμε συνεργαστεί μαζί του και στο Ideal Crash άρα τον γνωρίζαμε καλά, οπότε πλέον το θέμα ήταν να διαλέξουμε το κατάλληλο άτομο για τη δουλειά. Είναι όπως όταν σκέφτεσαι ποιον φίλο σου θα πάρεις να πάτε για ποτό το Σάββατο το βράδι. Λες: “να πω στον Τim, που ξέρω ότι είναι τρελός και θα τραβήξει μέχρι το πρωί, πιθανότατα θα μπλεχτούμε σε κάποιο καυγά κατά τη διάρκεια της βραδιάς αλλά σίγουρα θα είναι διασκεδαστικά ή να πω στον Κevin που είναι πολύ καλός ακροατής και θα έχουμε μια πολύ ωραία και ήσυχη συζήτηση;”… Eξαρτάται πάντα απ’το τι ακριβώς θέλεις να κάνεις.
Βέβαια, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο Αdam Noble o oποίος ήταν ο ηχολήπτης του δίσκου αλλά κατά βάση και συμπαραγωγός. Ήταν πολύ καλό δίδυμο με τον David.
Τι ακριβώς έφερε στο στούντιο o Botrill?
Νομίζω πως το βασικότερο είναι δεοντολογία. Προσωπικά, ο λόγος που μου αρέσει να δουλεύω με παραγωγούς, είναι επειδή αν υπάρχει παραγωγός, ξέρω πως δε χρειάζεται να είμαι εγώ ο τελειομανής της υπόθεσης. Αν ξέρω ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει “χμ, νομίζω πως εδώ πρέπει να γίνει η τάδε αλλαγή” , αυτό παίρνει ένα βάρος απο’πάνω μου και με ξαλαφρώνει... Ο David είναι σίγουρα ένα τέτοιο άτομο. Εφερέ λοιπόν δεοντολογία, συγκέντρωση, μας έβαζε σε πρόγραμμα (κάθε μερά ξεκινούσαμε στις 12 το μεσημέρι και τελειώναμε στις 12 το βράδι) αλλά και πέρα απ’όλα αυτά, είναι αξιαγάπητος! Είναι φιλικός και μαλακός αλλά όταν πρόκειται για δουλειά μπορεί να γίνει πολύ σκληρός. Κάτι άλλο πολύ σημαντικό είναι ότι αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει. Πολλές φορές διαφωνούσαμε έντονα κι αυτό δείχνει ότι υπάρχει πάθος. Ο Adam από την άλλη, ήταν η φωνή της νέας γενιάς παραγωγών. Πολλές φορές μπορεί να θέλαμε να κάνουμε κάτι κι ο Αdam θα μας έλεγε “με δουλεύετε; Αποκλείεται να το κάνουμε έτσι!”.
Σας προβληματίζει ποτέ ότι για μερικούς ακροατές μπορεί να είστε μια μπάντα που δεν κάνει “κλικ” με το πρώτο άκουσμα;
Λοιπόν αυτό είναι κάτι που βρίσκω πολύ γοητευτικό από το ξεκίνημά μας ακόμα, αν και ο ίδιος δεν το βλέπω! Υπάρχει σίγουρα μια πιο προσιτή πλευρά των dEUS κι αυτό έχει αποδειχτεί απ’άσα έχουμε πετύχει μέσα στην πορεία μας. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα πολλοί που μας βρίσκουν δύσκολους σαν άκουσμα. Αυτό το παρατήρησα κυρίως όταν φτιάξαμε τους Magnus. Yπήρχαν πολλοί που μου έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τους dEUS ή ότι απλά δεν τους άρεσαν πολύ κι όμως λάτρεψαν τους Magnus (γελάει). Αυτό βέβαια είναι λογικό και μάλιστα το βρίσκω χαριτωμένο αφού είναι δύο εντελώς διαφορετικές μπάντες. Προσωπικά πιστεύω ότι όσο περισσότερα χρειάζεται να δώσεις στη μουσική για να την ακούσεις, τόσο περισσότερα θα σου δώσει πίσω... Είναι μια κατάσταση δούναι και λαβείν. Δε θέλω να φανώ ψώνιο, αλλά νομίζω πως αν κανείς εξερευνήσει τον κατάλογό μας, θα καταλάβει πως ο λόγος που φτιάχναμε αυτή τη μουσική τότε, μας ανταμοίβει σήμερα. Αν ξανακούσεις τα παλιά μας κομμάτια, ακούγονται ακόμα καλά. Μπορούμε ακόμα να τα παίζουμε live κι ο λόγος που μπορούμε να το κάνουμε αυτό είναι ακριβώς επειδή αφιερώσαμε τόσο χρόνο σ’αυτά όταν τα φτιάχναμε και επειδή δεν αποκάλυπταν όλα τα μυστικά τους με την πρώτη.Υπάρχουν ακόμα μέσα τους πράγματα για να ανακαλύψεις. Θυμάμαι ότι όταν ηχογραφούσαμε το If you don’t get what you want για το Pοcket Revolution, αντιμετωπίσαμε αρνητικές κριτικές από τους fans μας. Έλεγαν ότι γίναμε πολύ “απλοί”. Όλη η δύναμη αυτού του κομματιού όμως, βρίσκεται ακριβώς στο ότι είναι το μόνο “συμβατικό” rock and roll κομμάτι που έχουμε. Κι όταν το παίζουμε ζωντανά τώρα, ο κόσμος τρελαίνεται! Γιατί ξαφνικά έχεις ένα four-to-the-floor ροκ κομμάτι με απλά ακόρντα που βρήκε τη θέση του ανάμεσα στα άλλα.
Σα βαλβίδα εκτόνωσης του set σας...Ναι, ακριβώς. Και είναι πραγματικά πολύ ωραίο να βλέπεις ότι κάτι τέτοιο πέτυχε, μετά από τόσα χρόνια...
Eσύ βλέπεις τους dEUS μέσα στα πλαίσια της pop ή θα τους τοποθετούσες στην πειραματική/avant-garde πλευρά;
Όχι, δε θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι είμαστε avant-garde. Νομίζω ότι αυτή η ταμπέλα που μας έχουν βάλει είναι περισσότερο εφεύρεση του βρετανικού Τύπου γιατί δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια ακούσματα. Σοκάρονται ευκολά εκεί! (γελάει).Πειραματικοί ίσως ναι, αλλά πιστεύω ότι κάθε καλή μπάντα οφείλει να πειραματίζεται...
Σίγουρα αντιλαμβάνομαι τους dEUS σαν μία παθιασμένη μπάντα. Ναι, έχουμε pop στοιχεία, έχουμε rock στοιχεία αλλά θα έλεγα ότι τελικά είμαστε μια αρχετυπική art rock μπάντα με την έννοια ότι δουλεύουμε με μια κληρονομιά 50-60 χρόνων pop και rock μουσικής και προσπαθούμε να της δώσουμε ένα twist. Δεν πιστέυω ότι ανακαλύψαμε ποτέ κάτι καινούριο. Αν είμαστε ξεχωριστοί, αυτό ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε απ’το Βέλγιο και δε μένουμε στο Λονδίνο, ή σ’ενα συνδυασμό χαρακτήρων, δεν ξέρω. Δεν το σκέφτομαι και πολύ, να σου πω την αλήθεια...
Πως οι dEUS κατάφεραν να επιβιώσουν, να είναι δημιουργικοί και να πηγαίνουν συνεχώς μπροστά όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να έχουν πολλά hit singles και σημαντική κάλυψη από τον Τύπο;
Μα έχουμε ένα φανταστικό γ@μημένο fanbase φίλε μου! Κι αυτό το παρατηρούμε κάθε φορά στις περιοδείες μας. Όταν περιοδεύσαμε στην Ευρώπη στην αρχή της χρονιάς, το μόνο που είχε γνωστοποιηθεί σχετικά με το album είναι ότι θα βγει στα τέλη του Σεπτέμβρη, και ήμασταν sold out σε τόσα club στην Ευρώπη. Κι έχουμε πολύ ετερογενές κοινό. Όταν παίζαμε στο Λονδίνο έβλεπα μπροστά μου 19χρονούς αλλά και 45χρονους. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει κάτι που είναι πολύ πιο βαθύ απ’το συνηθισμένο “βγάζω ένα album με ένα hit και αποκτώ κοινό”. Δείχνει ότι έχουμε χτίσει κάτι...
Αυτό όμως μπορεί να είναι και τρομακτικό κάποιες στιγμές, γιατί δε θέλεις να το χάσεις. Θέλεις να εκπλήσεις συνεχώς τους ανθρώπους αλλά πρέπει να προσέχεις για να μην τους αποξενώσεις. Αυτό καμιά φορά δημιουργεί ένταση μέσα στο κεφάλι μου, αλλά στο τέλος πάντα καταλήγω ότι πρέπει να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις και μετα να ελπίζεις και να προσεύχεσαι ότι θα σε ακολουθήσουν. Θα έλεγα όμως ότι το Keep You Close είναι σίγουρα ένα χέρι που απλώνεται προς τον κόσμο. Σίγουρα πολύ περισσότερο απ’ότι το Vantage Point που ήταν “ει, κοιτάξτε μας, αυτοί είμαστε” και επίσης αρκετά μυώδες. To Keep You Close ελπίζω να ανοίξει ένα διάλογο με το κοινό. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει γιατί δεν εξαρτάται μόνο από μένα, αλλά σίγουρα μπορώ να σου πω ποιες ήταν οι προθέσεις...
Σκέφτεστε να ξαναέρθετε στην Ελλάδα σύντομα;
Φίλε μου, ξέρεις ότι μας αρέσει πολύ να ερχόμαστε στην Ελλάδα και όσον αφορά εμένα η απάντηση είναι ένα τεράστιο “ναι”. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα είναι, γιατί η περιοδεία απ’τον Οκτώβριο μέχρι και το Δεκέμβριο έχει κανονιστεί, αλλά αν δεν καταφέρουμε να έρθουμε μέσα στη χρόνια, τοτε σίγουρα τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο. Είναι περισσότερο θέμα του management δηλαδή, αλλά η απάντηση είναι σίγουρα ναι και ανυπομονούμε να ξανάρθουμε...
Και τώρα μία λίγο άσχετη ερώτηση. Θυμάσαι όταν είχατε παίξει στο Rockwave…
…Mε τη Siouxsie και τους Οffspring;
Όχι πιο παλιά...Α, το 99 με τους Placebo.
Nαι. Θυμάσαι τη φάση με τον bungee jumper όταν παίζατε το "Suds and Soda";Φυσικά! Ήταν μια τέλεια, τέλεια, τέλεια στιγμή! Ο τύπος πήδηξε εντελώς συγχρονισμένα... Πολύ όμορφη ανάμνηση.
Έτοιμάζεις τίποτα για τον κινηματογράφο;
Nαι, γράφω με κάποιους φίλους και ετοιμάζω 3 σενάρια. Μου πήρε περίπου 5 χρόνια να σκεφτώ τι ακριβώς ήθελα να κάνω και τελικά καταλήξαμε σ’αυτές τις 3 καλές ιδέες. Αυτή τη στιγμή η προτεραιότητα είναι η μουσική, αλλά όποτε βρίσκω ελεύθερο χρόνο γράφω. Λογικά θα έχω 2 σενάρια έτοιμα στο τέλος της επόμενης χρονιάς και μετά θα ψάξω για χρήματα και αν όλα πάνε καλά θα γυριστούν. Απλά μου αρέσει να τα κάνω όλα με τη σειρά και όχι ταυτόχρονα. Προς το παρόν ασχολούμαι μόνο με τους dEUS τουλάχιστον μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, μετά θα δούμε που βρισκόμαστε με τους Μagnus και μετά θα βλέπουμε. Α! Επειδή ηχογραφήσαμε πολύ περισσότερο υλικό απ’αυτό που τελικά μπήκε στο album, μέσα στον επόμενο ένα-ενάμιση χρόνο θα κυκοφορήσουμε και μερικά ακόμα πράγματα: Πιθανότατα πρώτα θα βγει ένα EP μ’ένα πολύ πολύ poppy κομμάτι και μετά ένα ακόμα EP ή ένα mini album μ’ένα πολύ γκρουβάτο και χορευτικό αλλά μη μελωδικό jam το οποίο ανυπομονούμε να τελειώσουμε. Και σκεφτόμαστε ότι ίσως τα δώσουμε μέσα από κάποιο διαγωνισμό ή δωρεάν απ’το site μας. Πάντως σίγουρα υπάρχουν 7-8 κομμάτια που θέλουμε οπωσδήποτε να κυκλοφορήσουμε κοντά στο Keep You Close.
Καλή τύχη με όλα λοιπόν!
“Eφκάριστο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου