21 Χρόνια χωρίς τον Πρίγκηπα της Ελληνικής Ρόκ.
Ένα (όχι και τόσο) παιδικό παραμύθι του Oscar Wilde με τίτλο "Ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας" περιγράφει την ιστορία ενός λαμπερού αγάλματος που σταδιακά προσφέρει όλα τα στολίδια του και μαραζώνει, προκειμένου να προσφέρει χαρά στους ανθρώπους. Δε νομίζω ότι είναι γνωστό πώς και με ποια αφορμή πρωτοσκέφτηκε κάποιος να βαφτίσει τον Σιδηρόπουλο «πρίγκηπα», αλλά στο δικό μου το μυαλό πάντα θα συνδέεται με την παραπάνω ιστορία. Γιατί ο Παύλος (με τέτοια οικειότητα τον φωνάζουμε όλοι, ακόμα κι όσοι δεν τον είδαμε ποτέ από κοντά) κάπως έτσι χάρισε τις καλύτερες στιγμές της ζωής του σε εμάς και πλήρωσε ένα πολύ σκληρό τίμημα για αυτό...
Ως η σημαντικότερη απώλεια του ελληνικού ροκ από τα ναρκωτικά, ο «μύθος» του Σιδηρόπουλου στην Ελλάδα χτίστηκε στα πρότυπα των ξένων καλλιτεχνών, ίσως μάλιστα κοντύτερα από όλους σε αυτόν του Jim Morrison. Δεν είναι δύσκολο το να φανταστεί κανείς το γιατί. Ομορφόπαιδα και οι δύο, επί σκηνής performer με διονυσιακές καταβολές, πεισματική άποψη για το ροκ και την Τέχνη γενικότερα και ποιητές στη στιχουργική τους, κατέληξαν αμφότεροι να λούζονται μετά θάνατον τις υπερβολές φίλων και εχθρών.
Βασική δισκογραφία
"Φλου" (1979) (με τους Σπυριδούλα)
Έχει χαρακτηριστεί επανειλημμένως από πολλούς και έχει μείνει το άλμπουμ αυτό ως ένα από τα καλύτερα και σαφώς το σημαντικότερο στην ιστορία του ελληνόφωνου (αν όχι ελληνικού εν γένει) ροκ.
"Ο Ασυμβίβαστος" (1979)
Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Παύλου τον οδήγησαν και στον κινηματογράφο. Στην ταινία "Ο Ασυμβίβαστος" του Ανδρέα Θωμόπουλου ερμηνεύει πέντε τραγούδια σε σύνθεση του ίδιου του σκηνοθέτη.
"Εν Λευκώ" (1982) (με τους Απροσάρμοστους)
Πολιτικές διαφωνίες (ή, για να το θέσουμε καλύτερα, διαφωνίες για το πόσο πολιτικό θα ήταν το συγκρότημα) αναγκάζουν τον Σιδηρόπουλο να αφήσει τους Σπυριδούλα και να αναζητήσει στη νεότερη γενιά μουσικών τη μελλοντική του μπάντα. Μετά από πολλές αλλαγές ηχογραφεί το "Εν Λευκώ" με ένα σύνολο νεαρών μουσικών, επιλεγμένων ειδικά για το σκοπό αυτό.
"Zorba The Freak" (1985)
Πολλές φορές, και ακόμα και στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, ο Δημήτρης Πουλικάκος, με μία δόση πικρίας, αναφέρει ότι ουσιαστικά έχει κυκλοφορήσει όλους κι όλους δύο «δικούς του» δίσκους. Θα διαφωνήσω. Αυτός εδώ είναι ο τρίτος δίσκος του Πουλικάκου, πολύ περισσότερο από ό,τι είναι ο τρίτος δίσκος του Σιδηρόπουλου. Εμπλεκόμενος στην παραγωγή κανονικά αυτή τη φορά (ήταν πάντα από κοντά και στους προηγούμενους δύο), οδηγεί τα πράγματα σε μια πιο ανάλαφρη και παρεΐστικη διάθεση.
"Χωρίς Μακιγιάζ" (1989) (με τους Απροσάρμοστους)
Η, κατά κοινή ομολογία, εκρηκτική σκηνική παρουσία του συγκροτήματος οδηγεί στην ηχογράφηση ενός δίσκου που προσπάθησε, αλλά απέτυχε, να αποτυπώσει ακριβώς αυτό.
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Η αποθέωση του Παύλου μετά θάνατον, δίκαιη όσο κι αν ήταν, δεν έχει σχέση με την περιθωριοποίηση που αντιμετώπιζε στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Εκεί που πάλευε να εξασφαλίσει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, οι δισκογραφικές έφτασαν να προσπαθούν να ξετρυπώσουν κάθε κρυμμένη ή μη ηχογράφηση για να την πλασάρουν σε μία διψασμένη αγορά. Σταχυολογώ όσες κρίνω σημαντικότερες.
"Άντε Και Καλή Τύχη Μάγκες" (1991) (με τους Απροσάρμοστους)
"Εν Αρχή Ην Ο Λόγος" (1994)
"Welcome To The Show" (2009)
Κλείνοντας, θα μεταφέρω τα λόγια του δημοσιογράφου Θανάση Αντωνίου σχετικά με το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, που με εκφράζουν πλήρως.
Δυστυχώς για όλους μας, ο Παύλος δε θέλησε ποτέ να κρατήσει «απόσταση ασφαλείας» μεταξύ λόγου-μουσικής και προσωπικής ζωής. Ταυτίστηκε σε βαθμό απόλυτο με το «όνειρο» των ντραγκς και την ιδέα του ροκ εντ ρολ, με αποτέλεσμα η είδηση του θανάτου να μην είναι ένα σοκ, αλλά ένα μούδιασμα. Συχνά εύχομαι, τώρα που γνωρίζω τη λύση, να τα 'χε παρατήσει, να 'χε κουραστεί και σπάσει, να 'ταν τηλεπαρουσιαστής παιχνιδιών ή υπεύθυνος ροκ ρεπερτορίου σε μια πολυεθνική. Τουλάχιστον θα 'ταν ακόμη μαζί μας. Ελπίζω να 'ναι στον παράδεισο, γιατί μου φαίνεται ότι έφαγε τη ζωή του στην κόλαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου